میگو چیست؟

ميگو ها يک دسته از جانداران آبزي و از خانواده سخت پوستان هستند که اغلب در دريا زندگي مي‌کنند. تنها بعضي از گونه‌هاي آن در آب‌هاي شيرين يافت مي‌شوند.

ميگوها با وجود جثه کوچك خود، به دليل طعم و مزه خوبشان بسيار جذاب و مورد توجه هستند. میگو به صورت سرد يا گرم در بسياري از غذاهاي دريايي سرو مي‌شوند. ميگو جايگزين مغذي و لذيذي براي پروتئين گوشت‌هاي قرمز است. نسبت به آنها در وزن مساوي، داراي کالري و چربي اشباع (جامد) کمتري است.

ميگو از جانوران سخت پوست ساکن درياها است که داراي اسکلت خارجي بوده و به همين دليل آنها را سخت پوست نام نهاده‌اند. در رده سخت‌پوستان راسته‌اي به نام ده پايان وجود دارد که از جنس‌هاي مختلفي تشکيل شده است. در ميان جنس‌هاي مختلف ده پايان، ميگو از فراواني گونه‌اي نسبتا خوبي برخودار است. ميگوها عمدتا دريازي بوده و در اعماق کم درياها زندگي مي‌کنند.

کلسترول میگو

بيشتر افراد تصور نادرستي در مورد مصرف ميگو دارند. در هر۱۱۰ گرم ميگو ۲۰۰ ميلي گرم کلسترول وجود دارد. براين اساس بسياري از مردم از مصرف آن اجتناب مي‌کنند. با وجود غني بودن ميگو از کلسترول، هيچ دليلي براي اجتناب از مصرف آن وجود ندارد. همچنين ميزان کلسترول در ۱۰۰ گرم ميگو حدود دوسوم ميزان کلسترول در يک تخم‌مرغ ۵۰ گرمي است.

يعني در وزن مساوي، ميزان کلسترول ميگو يک‌سوم کلسترول تخم‌مرغ است. با اين تفاوت که در ميگو، ميزان اسيد‌ چرب اشباع که براي سلامتي مضر است بسيار کم می‌باشد. کلسترول موجود در ميگو در مقایسه با کلسترول تخم‌مرغ باعث افزايش کلسترول خون نمي‌شود.

اصولا آنچه که علت اصلي افزايش کلسترول خون است، اسيدهاي چرب اشباع به شمار مي‌روند. معمولا میزان کلسترول غذایی اثر بسیار ناچیزی در مقایسه با میزان اسید‌های چرب اشباع غذایی در افزایش کلسترول خون دارد. مطالعات در مورد مقایسه اثر ميگو و تخم‌مرغ بر سطح کلسترول افرادي که کلسترول خون آنها طبيعي بوده، نشان مي‌دهد که: رژيم غذايي حاوي ميگو، ميزان LDL را به مقدارکم و ميزان HDL را به مقدار بيشتري افزايش مي‌دهد.

در نتيجه نسبت LDL به HDL که یکی از مهمترین شاخص‌های خطر بیماری‌های قلبی عروقی است را کاهش مي‌دهد. در صورتي که در بیشتر مطالعات مصرف تخم مرغ نتايج عکس مصرف ميگو را داشته است.

به علاوه با توجه به اين که مصرف ميگو سطح تري‌گليسريد خون را تا ۱۳ درصد کاهش مي‌دهد، زیرا میگو از منابع غذایی اسید‌های چرب امگا -۳ است. بنابراين مصرف ميگو با کاهش خطر بيماري‌هاي قلبي – عروقي همراه است.

گوشت گوسفند، گوساله، مرغ، ماهي و ميگو جزو غذاهاي با پروتئين بالا محسوب مي‌شوند. این ماده های غذایی معمولا نياز پروتئيني بدن بايد توسط آنها تأمين شود. از نظر مقايسه‌اي نسبت به ساير غذاهايي که پروتئين زيادي دارند، نظير گوشت ماهي و گروه ماکيان، ميگو کالري کمتري دارد. پروتئين موجود در ميگو کيفيت بالايي داشته و حاوي تمام اسيدآمينه‌هاي لازم جهت رشد مي‌باشد. پروتئين ميگو همانند ساير جانوران دريايي به دليل نداشتن بافت همبند به راحتي هضم مي‌شود.

ميگو مقدار قابل توجهي املاح ضروري به خصوص فسفر و آهن دارد. به ويژه براي کودکان در حال رشد و زنان باردار بسيار مفيد است. نکته قابل توجه ديگر اينکه در غذاهاي دريايي به دليل کمتر بودن بافت پيوندي به نسبت ساير غذاهاي گوشتي، گوشت آنها نرم‌تر بوده است.

اين واقعيت به خصوص پس از پخت مشخص مي‌شود. به همين دليل غذاهاي دريايي و از جمله ميگو براي افراد مسن که به دليل وضعيت دهان و دندان کمتر قادر به جويدن و هضم غذا هستند بسيار مفيد است. ميگوهاي درشت يا به اصطلاح شاه ميگو دارای عضلات سفت‌تری در مقایسه با میگو‌های کوچکتر بوده است. بنابراین میگو‌های کوچکتر سهل‌الهضم‌تر هستند.

ارزش غذايي ميگو

ميگو يکي از لذيذترين غذاهاي دريايي است. ۱۰۰ گرم ميگو، حاوي ۷۷ ميلي گرم آب، ۹۹ کالري انرژي ۱/۱۸ گرم پروتئين، ۸/۰ گرم چربي، ۱۶۳ميلي گرم کلسترول و ۹۱ ميلي‌گرم قند است. ميگوها در کل داراي چربي کمي مي‌باشند.

اسيدهاي چرب امگا ـ ۳ که از دسته اسيدهاي چرب غير اشباع بوده و براي سلامتي مفيد هستند، در ميگو‌ها به وفور يافت مي‌شوند. اين دسته از اسيدهاي چرب مي‌توانند در کاهش خطر بيماري‌هاي قلبي موثر واقع شود.

اسيدهاي چرب امگا ـ۳ هم چنين اجزاي ضروري براي غشا سلول مغز و بافت چشم است. ميگو منبع غني از ويتامين‌هايA B12 ،B6 ،B12، C، D، E، و املاحي چون کلسيم، آهن، منيزيم، پتاسيم، سديم، روي، مس، منگنز، و سلنيم است. علاوه بر اين؛ کلسيم، آهن، روي، منيزيم، و فسفر ميگو نسبت به ساير آبريان بيش‌تر است.

میگومنبع عالي ويتامين B12، ويتامين D و سلنيوم است. ميگو يک منبع پروتئين با کالري کم محسوب مي‌گردد که حاوي آهن و نياسين (يکي از ويتامين‌هاي گروه B) نيز هست. با توجه به اينکه میگو يک منبع عالي از اسيدآمينه تريپتوفان مي‌باشد (اسيد آمينه تريپتوفان در بدن به نياسين تبديل مي‌شود). بنابراين ميگو در کل داراي نياسين فوق‌العاده بالايي است. نياسين موجود در ميگو + نياسين به دست آمده از تريپتوفان در بدن است.

میگو حاوي مقاديرزيادي تريپتوفان و سلنيوم است. سلنيوم يکي از مواد معدني است که با اثر آنتي‌اکسيداني خود به پيشگيري از سرطان کمک مي‌کند. اين ماده در ميگو به مقدار بسيار زيادي وجود دارد. تنها مصرف روزانه ۱۲۰ گرم ميگو ۷/۸۱ درصد نياز روزانه به اين ماده مغذي (سلنيوم) را برطرف مي‌کند. نقش سلنيوم در نوسازي و ترميم بخش‌هاي تخريب شده DNA به‌طور کامل روشن است.

به علاوه، سلنيوم درفعاليت آنزيم گلوتاتيون پراکسيداز دخالت دارد. اين آنزيم در کبد مواد سمي و مضر را خنثي مي‌کند. هنگامي که سطح «سلنيوم» در خون و کبد کاهش مي‌يابد، عوامل اکسيداني و راديکال‌هاي آزاد، موجب تخريب DNA و ايجاد سلول‌هاي سرطاني و رشد آنها مي‌گردند. اسيدهاي چرب امگا – ۳ موجود در ميگو علاوه بر پيشگيري از بيماري‌هاي قلبي – عروقي، در کنترل التهاب و پيشگيري از لخته شدن خون نقش موثري دارند.

با مصرف ۱۲۰ گرم ميگو حدود ۴/۷۰ درصد نياز روزانه ويتامين B12 و ۸/۱۰ درصد نياز روزانه ويتامين B6 تأمين مي‌شود. اين ميزان براي کنترل هموسيستئين (هموسيستئين ماده‌اي است که باعث تخريب ديواره عروق مي‌شود. به عنوان يک عامل مهم در ايجاد بيماي‌هاي عروق کرونر قلب به شمار مي‌رود) پلاسما مفيد است.